1996–2000-sir Bobby Robson, van Gaal
W sezonie 1996/1997 drużynę prowadził sir Bobby Robson, a do zespołu dołączyli Ronaldo i niechciany w Realu Madryt Luis Enrique. Doszli także: Vítor Baía, Christo Stoiczkow, Fernando Couto, czy Laurent Blanc. Zespół opuścił Gheorghe Hagi, który głównie odgrywał rolę rezerwowego Barçy. Ronaldo i Luis Enrique spisywali się świetnie, pierwszy zdobył tytuł króla strzelców, a pochodzący z Asturii Enrique nie miał problemów z aklimatyzacją. Barcelona zdobyła Puchar Zdobywców Pucharów wygrywając w finale 1:0 z Paris Saint Germain po golu Brazylijczyka. W lidze hiszpańskiej, mimo zdobycia aż 102 goli, klub zajął drugie miejsce, ale zdobył na osłodę Puchar Króla Hiszpanii.
W sezonie 1997/1998 zespół prowadził już Louis van Gaal. Zakupił on do klubu Rivaldo, Sonnego Andersona, a także trzech zawodników AC Milan: Michaela Reizigera, Christophera Dugarriego oraz Winstona Bogardego. W pierwszym sezonie Holendra Barcelona zdobył dublet: mistrzostwoi puchar Hiszpanii. Natomiast w jubileuszowym sezonie 1998/1999 mistrzostwo Hiszpanii. Do zdobycia mistrzostwa w dużym stopniu przyczyniła się nowo pozyskana gwiazda klubu – Patrick Kluivert. Jednakże pomimo sukcesów krajowych w tych dwóch sezonach FC Barcelona wyraźnie rozczarowała na arenie międzynarodowej (m.in. odpadnięcie już w fazie grupowej Ligi Mistrzów 1997-1998 i 1998-1999). W kolejnym sezonie 1999/00 mimo walki na kilku frontach FC Barcelona nie zdobył żadnego trofeum, a kibice mieli powoli dość van Gaala, który uczynił z Barçy „holenderską kolonię”. W sezonie 2000/01 zostali sprowadzeni Marc Overmars i Emmanuel Petit, którzy mieli uleczyć sytuację w klubie, niestety nie udało im się. Przez kolejne kilka sezonów Barcelona rozczarowywała swych fanów, nie osiągając żadnych sukcesów mimo ogromnych pieniędzy wydanych na piłkarzy przez Joana Gasparta wybranego w 2000 na prezesa klubu.
2000–2003- Serra Ferrer,Rexach,van Gaal,De la Cruz,Antić
Joan Gaspart, który dotąd był wiceprezesem klubu, dążył do naprawy sytuacji. Podczas jego urzędowania na tym stanowisku sprowadzono między innymi Diega Maradonę, Gary’ego Linekera, Bernda Schustera, Romário i Ronaldo. W wyborach na prezesa zdobył 54,87% głosów, głosowało na niego 25 181 socios FC Barcelona.
Na początku oddany barwom klubowym prezes był szanowany przez kibiców. W czasie swojej prezesury zakupił między innymi Marca Overmarsa i Emmanuela Petita. Za te transfery zapłacił 32 miliony funtów. Część tych funduszy odzyskał, po nieporozumieniu z Portugalczykiem Luísem Figo, którego sprowadził Johan Cruijff, ówczesny trener klubowy. W tym czasie niemal równolegle trwały wybory prezesa Realu Madryt, gdzie wystartował Florentino Pérez, który chciał pozyskać piłkarza do kastylijskiego klubu. Pérez oznajmił, iż spotkał się z Portugalczykiem i ten wykazał chęć gry na Santiago Bernabéu. Jednak Joan Gaspart temu zaprzeczał, a piłkarz nie wypowiadał się oficjalnie na ten temat. Zarząd FCB sądził, iż chce on wymusić na klubie wyższy kontrakt. Jednak ostatecznie, ku zdziwieniu socios, jak i kibiców Azulgrany, przeszedł na stronę przeciwnika.
W lidze hiszpańskiej FC Barcelona na koniec sezonu zajął 4 miejsce, dzięki hat-trickowi Rivaldo w ostatnim w sezonie spotkaniu z Valencią. Klub w rozgrywkach europejskich Pucharu UEFA doszedł do półfinału, ale został pokonany przez Liverpool.
W następnym sezonie do klubu przyszli między innymi Fábio Rochemback, Javier Saviola, Philippe Christanval i Patrik Andersson, natomiast zespół opuścili Pep Guardiola, Emmanuel Petit i Simão Sabrosa. Pomimo że klub dokonał wielu transferów nie przyniosło to oczekiwanych rezultatów – pomimo tych wzmocnień klub ponownie uplasował się na koniec sezonu na czwartej pozycji w tabeli. W Lidze Mistrzów został wyeliminowany przez Real Madryt.
W 2002 trenerem drużyny został Louis van Gaal, który już prowadził klub w latach 1997–2000, jednak bez większych sukcesów. Tak było też tym razem. Van Gaaal postawił przede wszystkim na wychowanków klubu. Do pierwszego składu awansowali m.in. Víctor Valdés, Fernando Navarro czy Andrés Iniesta. Ponadto do klubu zakupiono Juana Romána Riquelme. Pomimo że klub zasiliło wielu młodych graczy w dziewiętnastej kolejce Primera División zespół znajdował się trzy punkty od strefy spadkowej. To spowodowało, iż van Gaal pożegnał się z posadą trenera pierwszego zespołu, a następcą został Radomir Antić, z pomocą którego na koniec sezonu klub uplasował się na szóstej pozycji, dającej awans do rozgrywek o Puchar UEFA.
Po tym sezonie z fotela prezesa ustąpił Joan Gaspart, pozostawiając klub w głębokim kryzysie. Podczas jego prezesury na transfery wydano około 200 milionów euro.
2003–2008 -Frank Rijkaard
Joan Laporta, prezes FC Barcelony w latach 2003–2010
Przełomem okazało się przybycie nowego prezesa klubu, Joana Laporty, wybranego przez socios na to stanowisko w 2003. W 2003 roku na stanowisko trenera został powołany Frank Rijkaard. Nowe władze starały się odbudować zespół. Mimo przegranej walki z Realem Madryt o sprowadzenie do klubu Davida Beckhama, udało im się w 2003, niejako na osłodę, podpisać kontrakt z Ronaldinho. Stał się on od razu ostoją drużyny oraz jej najpewniejszym punktem. Sezon później na Camp Nou przybyli zawodnicy, którzy mieli za zadanie odmłodzenie kadry, między innymi: Deco, Samuel Eto’o, Ludovic Giuly. Razem z Ronaldinho oraz wychowankami klubu (Puyolem, Xavim i Valdésem) mieli sprawić, by Barcelona zabłysła jak za dawnych lat. Pierwszym zwiastunem lepszych czasów było zdobycie mistrzostwa oraz Superpucharu Hiszpanii w 2005.
2008–2012-Guardiola
Josep Guardiola pochodzi z katalońskiego miasta Santpedor, gdzie wychowywał się wraz z trójką rodzeństwa. Karierę piłkarską rozpoczął w amatorskim klubie Gimnàstic Manresa, a dzięki skautowi Oriolowi Tortowi, w wieku 13 lat, 28 czerwca 1984 r. trafił do szkółki La Masía. Z powodu skromnych warunków fizycznych nie wiązano z nim większych nadziei, ale o pozostawieniu nastolatka w klubie zdecydowała opinia Johana Cruyffa i testy medyczne, według których zawodnik miał w przyszłości mierzyć 180 cm. Większość swojej kariery spędził w FC Barcelonie, gdzie między 1990 a 2001 r. rozegrał 379 spotkań, z których 224 wygrał, 82 zremisował, a 73 przegrał. Debiut w drużynie Barcelony zaliczył 16 grudnia 1990, występując od pierwszej minuty w wygranym 2-0 meczu przeciwko Cádiz CF. W swoim pierwszym sezonie, zdobywając mistrzostwo Hiszpanii, zagrał w czterech spotkaniach, oprócz meczu z Cádiz, także w pojedynkach z RCD Mallorca, CD Castellón i Sevilla FC.
W sezonie 1991/1992 Barcelona ponownie wygrała rozgrywki ligowe oraz po raz pierwszy w historii sięgnęła po Puchar Europy. 20 maja 1992 r., w rozegranym na stadionie Wembley finale przeciwko Sampdorii Genua Guardiolę w 113. minucie zastąpił Alexanko.
Koszulka FC Barcelona Josepa Guardioli
Grając jako rozgrywający, był filarem drużyny prowadzonej przez Johana Cruyffa, która w latach 1991-1994 czterokrotnie wygrała rozgrywki ligowe. 18 maja 1994 r., w ateńskim finale Ligi Mistrzów Guardiola grał przez całe spotkanie, a jego drużyna została pokonana przez AC Milan 4:0. W 1997 roku przejął opaskę kapitańską od José Maria Bakero. W finale Pucharu Zdobywców Pucharów 14 maja 1997 r. Barcelona pokonała Paris Saint-Germain F.C., a kataloński rozgrywający grał przez 90 minut. Oprócz europejskiego trofeum drużyna wygrała także Copa del Rey. W sezonie 1997/1998 Barcelona zdobyła dublet, ale Guardiola rozegrał tylko 6 meczów. Kontuzje trapiły zawodnika od meczu eliminacyjnego Ligi Mistrzów ze Skonto Ryga – niedoleczony uraz ciągnął się cały sezon i uniemożliwił zawodnikowi występ na Mundialu we Francji. Po zabiegu wykonanym w Finlandii w czerwcu 1998 r. zawodnik wrócił na boisko po 6 miesiącach.
11 kwietnia 2001 r. piłkarz ogłosił swoje odejście z Barcelony, swoją decyzję motywował chęcią poznania innych lig piłkarskich oraz kultur. W rzeczywistości Guardiola w ogóle nie ufał ludziom zarządzającym klubem i czuł się niedoceniany. Odszedł, zanim sam zostałby wypchnięty z klubu. Pep opuścił Barcelonę jako nieszczęśliwy i rozczarowany zawodnik, który przeniósł się do włoskiej Brescii Calcio. Dwa lata później powiedział Opuściłem Barcelonę, gdyż już nie czułem wielkich emocji, wchodząc do szatni klubu każdego dnia. Przez 17 lat zawsze czułem wielki entuzjazm, ale pewnego dnia to się zmieniło i zrozumiałem, że to czas żeby odejść. Ostatni mecz w zespole Blaugrany rozegrał w spotkaniu o Copa del Rey 22 czerwca 2001 z Celtą Vigo (1:1).
2012–2013-Vilanova
Vilanova rozpoczął swoją karierę w szkółce piłkarskiej Barcelony, jednak opuścił klub w 1990 roku bez ani jednego występu w pierwszym zespole na koncie. Trafił do Figueres, któremu to klubowi w sezonie 1991/92 pomógł zająć 3. miejsce w Segunda División, najlepsze w historii. Dzięki temu Figueres dostało się do baraży o awans, gdzie jednak przegrało w dwumeczu 1:3 z Cádiz. Następnie przeniósł się do występującej wówczas w ekstraklasie Celty, ale w trakcie kolejnych trzech lat rzadko pojawiał się na boisku. W 1995 roku powrócił na drugoligowe boiska, gdzie reprezentował barwy Badajoz, Mallorki (z którą wywalczył awans), Lleidy oraz Elche. W grudniu 2001 roku zakończył karierę w barwach Gramenet.
W 1998 roku w rozgrywkach o Puchar Katalonii Lleida z Vilanovą w składzie spotkała się z Barceloną, prowadzoną wówczas przez José Mourinho, który w czasie turnieju przejął obowiązki pierwszego szkoleniowca, Louisa van Gaala. Podczas spotkania Vilanova zdobył bramkę, stając się tym samym pierwszym zawodnikiem, który strzelił gola przeciwko zespołowi prowadzonemu przez Mourinho.
2013–2014-Martino
Po zakończeniu kariery piłkarskiej Martino objął funkcję szkoleniowca argentyńskiego Brown de Arrecifes. Następnie prowadził Platense oraz Instituto. W latach 2002-2003 i 2005-2006 był menadżerem paragwajskiego Libertad, z którym wywalczył pięć tytułów mistrzowskich. Jeden krajowy czempionat zdobył także wraz z Cerro Porteño. W 2005 roku na krótko został trenerem Colónu, a dwa lata później objął funkcję selekcjonera reprezentacji Paragwaju. Prowadził kadrę podczas Copa América 2007, a także wywalczył z nią awans na Mistrzostwa Świata w 2010 roku. W 2007 roku otrzymał od urugwajskiej gazety El País tytuł trenera roku w Ameryce Południowej. W 2011 roku zrezygnował ze stanowiska. W 2012 roku wybrany został trenerem Newell’s Old Boys, gdzie pracował przez kolejny rok. 23 lipca 2013 roku podpisał dwuletni kontrakt z Barceloną. 17 maja 2014 roku po ostatnim meczu ligowym w Primera División ogłosił swoją rezygnację z pełnionej funkcji. Tata Martino podczas pobytu w Barcelonie zdobył Superpuchar Hiszpanii. 12 sierpnia 2014 został mianowany nowym selekcjonerem reprezentacji Argentyny. Na tym stanowisku zastąpił Alejandro Sabellę. Po dwóch przegranych finałach na Copa America 2015 i Copa América 2016 i z powodu chaosu w reprezentacji 5 lipca 2016 roku zrezygnował ze stanowiska selekcjonera reprezentacji Argentyny.
2014–2017-Luis Enrique
16 maja 2014 roku ogłosił, że opuszcza Celtę Vigo.Dwa dni później podpisał dwuletni kontrakt z Barceloną.Zastąpił na tym stanowisku Gerardo Martino.
17 maja 2015 roku zdobył swoje pierwsze mistrzostwo Hiszpanii jako trener. W przedostatniej kolejce ligi sezonu 2014/2015 jego zespół pokonał Atlético Madryt na wyjeździe 1:0 i przypieczętował 23. w historii klubu mistrzostwo kraju. 30 maja 2015 zdobył swój pierwszy puchar Hiszpanii jako trener. Jego zespół pokonał Athletic Bilbao 3:1 i to był 27. w historii klubu Puchar Króla. 6 czerwca 2015 roku wygrał Ligę Mistrzów pokonując Juventus Turyn 3:1. Po fantastyczny sezonie Enrique pozostał na stanowisku i przedłużył kontrakt do 30 czerwca 2017 roku. 11 sierpnia 2015 roku wygrał ze swoim zespołem Superpuchar Europy pokonując Sevillę 5:4 po dogrywce. Było to 5 w historii zwycięstwo Barcelony w tych rozgrywkach. Jego zespół grał również w finale Superpucharu Hiszpanii, ale ostatecznie przegrali w dwumeczu 5:1. 20 grudnia 2015 roku zdobył Klubowe Mistrzostwo Świata pokonując w finale argentyński klub River Plate 3:0. 14 maja 2016 roku ponownie zdobył z Barceloną mistrzostwo Hiszpanii pokonując w ostatniej kolejce Primera División Granadę CF 3:0. Było to jego drugie mistrzostwo Hiszpanii w jego karierze trenerskiej i 24 mistrzostwo w historii klubu. 22 maja 2016 roku ponownie zdobył Puchar Króla. Jego zespół pokonał w finale Sevillę FC 2:0 po dogrywce. Był to jego drugi trenerski triumf w tych rozgrywkach i 28 w historii triumf Barcelony. 17 sierpnia 2016 roku dopisał do swojego dorobku swój pierwszy w karierze trenerskiej i 12 w historii klubu Superpuchar Hiszpanii. W dwumeczu finałowym Barcelona pokonała Sevillę FC 5:0 (2:0 i 3:0). 27 maja 2017 roku Enrique zdobył swoje 9 i ostatnie trofeum trenerskie w FC Barcelonie, którym został 3 w jego karierze trenerskiej i 29 w historii klubu Puchar Króla. W finale, który okazał się pożegnalnym meczem dla Enrique, FC Barcelona pokonała Deportivo Alavés 3:1.
od 2017-Valverde
...Rok później przyjął propozycję pracy w Espanyolu Barcelona. Już w pierwszym sezonie z zespołem, w którym grali m.in. doświadczeni byli reprezentanci Hiszpanii Iván de la Peña i Raul Tamudo oraz młodzi Idriss Carlos Kameni, Fredson Pereira i Albert Riera, dotarł do finału Pucharu UEFA, w którym po emocjonującym (2:2, k. 3:1) spotkaniu jego podopieczni przegrali z obrońcą trofeum Sevillą FC. Po tym, jak w sezonie 2007/2008 klub zajął w Primera Division dopiero dwunaste miejsce, Valderve złożył dymisję.
Niedługo potem znalazł zatrudnienie w Olympiakosie Pireus. Drużynę, w której wówczas występowali m.in. Andonios Nikopolidis, Wasilis Torosidis i Michał Żewłakow, poprowadził do zwycięstwa w lidze oraz rozgrywkach o Puchar Grecji. Po zakończeniu sezonu nie zdołał porozumieć się ze swoimi pracodawcami w sprawie nowej umowy.
2 czerwca 2009 doszedł do porozumienia z władzami hiszpańskiego Villarrealu, skąd kilka dni wcześniej do Realu Madryt odszedł Manuel Pellegrini. W 2010 ponownie został trenerem Olympiakosu, a następnie Valencii. Po sezonie 2016/17 odszedł z Athleticu Bilbao do FC Barcelony.
